Olympiër voor het leven

Barcelona

In mijn eerdere blog vertelde ik al, dat ik in 1992 stage heb gelopen in Barcelona, maar nét voordat de Spelen begonnen de stad had verlaten. De aanloop naar de Spelen en de daarmee gepaard gaande opknapbeurt van de stad kreeg ik wel mee. Ik ben destijds een aantal keer naar het Olympisch Dorp geweest en uiteraard ook naar de berg Montjuïc. Daar werd hard gewerkt aan het Olympisch Stadion. Vanaf Placa d’Espanya werden roltrappen geplaatst, zodat iedereen met zo min mogelijk inspanning bij het stadion kon komen. In de aanloop naar de Spelen waren deze roltrappen ALTIJD uit! Het was daardoor echt een pittige klim; je moest dus een enorme prestatie leveren om ‘bij de spelen’ te kunnen komen.

Ik heb het dus ook toen nét niet gered, maar Hans wel! Daarom leek het ons leuk om nu, in 2019, samen naar de mooiste plek van Barcelona te gaan en daar herinneringen op te halen. Overigens hadden we enorm geluk, want de roltrappen werkten! Met weinig moeite kwamen wij aan bij het Olympisch stadion.

Waar je in Amsterdam duidelijk kunt zien dat je in het Olympisch Stadion bent, moet je in Barcelona naar dat bewijsmateriaal zoeken. Met een beetje geluk heb je net als wij een strak blauwe hemel met een klein wolkje, zodat het lijkt alsof de vlam nog een beetje aan is!

Want, wat ons betreft was die vlam zeker aan. Vooral toen we écht herinneringen gingen ophalen. We gingen terug naar het moment van de openingsceremonie. De atleten werden met bussen vervoerd van het Olympisch Dorp naar Palau Sant Jordi (tegenover het stadion). Land voor land liepen de atleten vervolgens het Olympisch Stadion binnen. 80.000 toeschouwers joelden en juichten. Zoveel mensen, dat hadden de waterpoloërs nog nooit meegemaakt! Terwijl Hans het verhaal vertelde, liep bij ons het kippenvel over de rug. We konden bij wijze van spreken, het gejoel nog horen op de plek waar we stonden.

Om het écht af te maken zijn we uiteraard nog even naar het zwembad gegaan. Bij de balie vertelde ik in mijn beste Spaans, dat we niet wilden zwemmen, maar alleen even wilden kijken. Ik kon het niet laten om nog even te zeggen, dat mijn vriend aan de Spelen van 1992 had deelgenomen als waterpoloër. De deuren zwaaiden open, de dames achter de balie vroegen nog nét geen handtekening! Ik wist er ook nog uit te gooien dat ik zijn grootste fan ben! Toen mocht ik ook mee naar binnen.

Daar hebben we herinneringen aan de waterpolowedstrijden opgehaald, gesproken over de toeschouwers (familie en vrienden die erbij waren) en over het onweer, waardoor iedereen het water uit moest. Ook over de droom om het onmogelijke mogelijk te maken en een medaille te winnen. Dat is helaas niet gelukt, maar hé, ze waren er wel bij!

Mijn conclusie: Olympiër ben je voor het leven! Jammer dat ik het net niet gehaald heb, maar voor iedereen die op weg is naar de kwalificatie: ga nog nét een tandje harder, geef nog nét een beetje meer. Zorg dat je erbij bent, zodat ook jij over 30 jaar nog steeds fantastische herinneringen op kunt halen!