Goed geDaan
Het nieuwe jaar begon goed. Als lid van TeamHans zijn we deze winter lekker druk met de persvoorlichting van de schaatssporten. Ook rond oud-en-nieuw toen de rest van Nederland aan de oliebollen en champagne zat, werd TeamHans ingeschakeld voor twee toernooien. Het NK shorttrack dat op 31 december en 1 januari werd georganiseerd en het NK marathonschaatsen dat ook op nieuwjaarsdag plaatsvond. Omdat Hans natuurlijk niet op twee plekken tegelijk kon zijn werd ik voor de 2e dag van het shorttrack ingeschakeld.
Al snel liep ik in de catacomben Arnoud Kos tegen het lijf. Hij was daar aanwezig als fotograaf om foto’s van Talent Team Noord te maken. Maar natuurlijk ook vanwege zijn zoon Daan, die als aanstormend talent een gooi ging doen naar een felbegeerd startbewijs voor het EK.
Het bracht mij terug naar mijn eigen sportverleden. Mijn moeder was altijd een trouwe supporter als ik weer eens een wedstrijd had. Zij reed mij dan gerust het hele land door om fris en fruitig om 9 uur ergens in Nederland in een gymzaal aan te komen. Zij dook dan samen met andere moeders de tribune op en wachtte dan in spanning af hoe de kinderen het ervan af zouden brengen. Geen onverdeeld genoegen overigens, omdat ik niet altijd even stressbestendig was en er daardoor regelmatig een oefening de mist in ging.
Gelukkig ging het vaak genoeg goed, dus kon ze er in 1988 mooi van genieten toen ik Nederlands Kampioen werd, maar daar gingen heel wat stressmomentjes op de tribune aan vooraf.
Ik vond het dus heel bijzonder dat Arnoud, ondanks alle spanning die een topsportend kind met zich meebrengt, nog in staat was om scherpe foto’s te maken. We hebben er samen hartelijk om gelachen! Maar voor hem was het dit keer een groot genoegen: Daan presteerde geweldig goed en belandde zelfs met een zilveren medaille op het podium!
Dat dat scherpe foto’s opleverde mag geen verrassing zijn!
