Waterpolo – heren
Battle of the underdog
Of: het onmogelijke mogelijk maken
Vanuit mijn eigen sportverleden voel ik mij enorm verwant met de weg die de waterpolo-mannen moeten afleggen om zich te kwalificeren voor de Spelen. Het veld waarin zijn moeten strijden is zo ontzettend sterk, dat de kans dat zij zich plaatsen op papier klein is. Maar ondanks dát werken deze mannen zich dag-in-dag-uit in het zweet om spieren als bielzen te kweken en zo het onmogelijke mogelijk te maken.
Ook ik had te maken met de overmacht van toen nog de Oostbloklanden, waarbij Bulgaren en Russen met elkaar streden voor de winst. Bij waterpolo speelt het feit dat Joegoslavië niet meer bestaat en binnen Rusland een aantal afsplitsingen zijn geweest, een grote rol in de mogelijkheid voor onze mannen om zich te plaatsen. Landen als Kroatië, Servië, Montenegro, maar ook Georgië bestonden 31 jaar geleden nog niet.
De eerste stap in het Olympisch jaar was het EK Kwalificatie Toernooi (EKT) in Utrecht, waar Nederland een plekje moest weten te bemachtigen om in januari 2020 in Budapest deel te kunnen nemen aan het EK. Op papier ging dat wel lukken, maar als Nederland voor een verrassing wil zorgen door zich te plaatsen voor de OS, kunnen andere landen dat voor een EK natuurlijk ook proberen. Je móet dus scherp blijven.
Ik was erbij op 11 oktober 2019 toen Nederland tegen Litouwen speelde. En dat was nou echt een lekkere wedstrijd! Nederland walste over Litouwen heen. Tijdens de laatste part wedden wij op de tribune dat het wel 21-5 zou worden. Bijna goed! Het werd 22-4. Erop en erover dus.
Tijdens de wedstrijd bedacht ik mij, dat ik na 1 baantje in het zwembad (schoolslag, want borstcrawl kan ik niet eens) al denk dat ik een geweldige prestatie heb geleverd! Moet je eens naar een waterpolowedstrijd gaan kijken. Je hebt 30 seconden om van de ene kant naar de andere kant te zwemmen (voor mij dus al onhaalbaar) en dan ook nog een aanval op te bouwen en te scoren. En als dat dus 22 keer gebeurt, dan ben je dus op z’n minst 22 keer heen-en-weer gezwommen .
Even los van het feit dat je onderweg nog een paar Litouwers tegenkomt, die je proberen te verhinderen aan de overkant te komen. Anders gezegd: die je proberen te verzuipen, aan je armen hangen, met hun lijven over je heen hangen, water in je ogen spetteren (de minst erge van alle hindernissen, maar voor mij al een no-go-er), knietjes onderwater geven, wat allemaal nog meer. En dan als Nederlander gewoon die bal erin jassen. Grote klasse en diep respect.
Toch gebeurde er de zondag erna toch iets onverwachts. Nederland speelde tegen Turkije. Op papier een winstpartij voor ons, maar Turkije deed iets wat je eigenlijk niet zou verwachten. Het werd gelijkspel! Dit voelde als verlies voor ons, maar gelukkig had dat geen grote consequenties, maar ik bedoel maar. Zo gek kan het dus lopen.
Ik kijk dus uit naar de kwalificatiereis van de waterpolo-mannen. Want als Turkije (hopelijk eenmalig) van ons kan winnen en dus voor een verrassing kan zorgen, dan kunnen onze mannen dat straks vast ook! En dan zijn ze erbij in Tokyo! Jongens, ik kan je vertellen, IK KOM KIJKEN!!!